بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به سپيده دم

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

و به شب‌هاى ده‌گانه

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

و به زوج و فرد

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

و به شب هنگامى كه مى‌گذرد.

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا در آنچه گفته شد، سوگندى براى خردمند هست؟

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

آيا ندانسته‌اى كه پروردگارت با قوم عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

و [با آن شهر] ارم كه داراى كاخ‌هاى باعظمت و ساختمان‌هاى بلند بود؟

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

همان كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و با قوم ثمود آنان كه در آن وادى [براى ساختن بناهاى استوار و محكم‌] تخته‌سنگ‌ها را مى‌بريدند؟

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و با فرعون نيرومند كه داراى ميخ‌هاى شكنجه بود؟

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

همانان كه در شهرها طغيان وسركشى كردند؟

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

و در آنها فساد وتباه‌كارى فراوانى به بار آوردند؟

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

پس پروردگارت تازيانه عذاب‌هاى گوناگون را بر آنان فرو ريخت.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

بى‌ترديد پروردگارت در كمين‌گاه است؛

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

اما انسان، هنگامى كه پروردگارش او را بيازمايد و گرامى داردش و نعمتش بخشد، مى‌گويد: پروردگارم [چون شايسته و سزاوار بودم‌] مرا گرامى داشت،

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و اما چون او را بيازمايد، پس روزى‌اش را بر او تنگ گيرد، گويد: پروردگارم مرا خوار و زبون كرد.

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

اين چنين نيست كه مى‌پنداريد، بلكه [زبونى، خوارى و دور شدن شما از رحمت خدا براى اين است كه‌] يتيم را گرامى نمى‌داريد

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

و يكديگر را بر طعام دادن به مستمند تشويق نمى‌كنيد

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

و ميراث خود را [با ميراث ديگران بى‌توجه به حلال وحرام بودنش‌] يك‌جا و كامل مى‌خوريد

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

وثروت را بسيار دوست داريد.

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

اين چنين نيست كه مى‌پنداريد، هنگامى كه زمين را به شدت درهم كوبند

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

و [فرمان‌] پروردگارت برسد، وفرشتگان صف اندر صف حاضر شوند،

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

در آن روز دوزخ را بياورند، در آن روز انسان متذكر شود و كجا اين تذكر براى او سودمند افتد؟!

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

مى‌گويد: اى كاش براى اين زندگى‌ام [عبادت خالصانه و كار نيك‌] پيش فرستاده بودم.

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

پس در آن روز هيچ كس چون عذاب كردن او عذاب نكند،

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و هيچ‌كس چون به بند كشيدن او به بند نكشد.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى جان آرام گرفته و اطمينان يافته!

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

به سوى پروردگارت در حالى كه از او خشنودى و او هم از تو خشنود است، باز گرد.

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

پس در ميان بندگانم درآى

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و در بهشتم وارد شو.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به ابتداى روز [وقتى كه خورشيد پرتو افشانى مى‌كند]

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

و سوگند به شب آن گاه كه آرام گيرد،

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

كه پروردگارت تو را رها نكرده و مورد خشم و كينه قرار نداده است.

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

و بى‌ترديد آخرت براى تو از دنيا بهتر است،

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

و به زودى پروردگارت بخششى به تو خواهد كرد تا خشنود شوى.

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

آيا تو را يتيم نيافت، پس پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

و تو را بدون شريعت نيافت، پس به شريعت هدايت كرد؟

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و تو را تهيدست نيافت، پس بى‌نياز ساخت؟

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

و اما [به شكرانه اين همه نعمت‌] يتيم را خوار و رانده مكن

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

و تهيدست حاجت خواه را [به بانگ زدن‌] از خود مران

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

و نعمت هاى پروردگارت را بازگو كن.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ آيا سينه‌ات را [به نورى از سوى خود] گشاده نكرديم؟

وَ وَضَعْنا عَنْكَ وِزْرَكَ

و بار گرانت را فرو ننهاديم؟

الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ

همان بار گرانى كه پشتت را شكست.

وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ

و آوازه‌ات را برايت بلند نكرديم؟

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

پس بى‌ترديد با دشوارى آسانى است.

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

[آرى‌] بى‌ترديد با دشوارى آسانى است.

فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ

پس هنگامى كه [از كار بسيار مهم تبليغ‌] فراغت مى‌يابى به عبادت و دعا بكوش

وَ إِليٰ رَبِّكَ فَارْغَبْ

و مشتاقانه به سوى پروردگارت رو آور.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به انجير و زيتون

وَ طُورِ سِينِينَ

و به طور سينا

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

و به اين شهر امن

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

كه ما انسان را در نيكوترين نظم و اعتدال آفريديم.

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

آن گاه او را [به سبب گناهكارى‌] به [مرحله‌] پست‌ترين پستان بازگردانديم.

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر آنان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، پس آنان را پاداشى بى‌منت و هميشگى است.

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

[اى انسان!] پس چه چيزى تو را بعد [از اين همه دلايل‌] به تكذيب پاداش وامى‌دارد؟

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا خدا بهترين داوران نيست؟

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بخوان به نام پروردگارت كه [همه آفريده‌ها را] آفريده؛

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ

[همان كه‌] انسان را از علق به وجود آورد.

اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَمُ

بخوان در حالى كه پروردگارت كريم‌ترين [كريمان‌] است.

الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ

همان كه به وسيله قلم آموخت،

عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ

[و] به انسان آنچه را نمى‌دانست تعليم داد.

كَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغيٰ

اين چنين نيست [كه انسان سپاس گزار باشد] مسلما انسان سركشى مى‌كند.

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنيٰ

براى اينكه خود را بى‌نياز مى‌پندارد.

إِنَّ إِليٰ رَبِّكَ الرُّجْعيٰ

بى‌ترديد بازگشت به سوى پروردگار توست.

أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهيٰ

مرا خبر ده آيا آن كسى كه باز مى‌دارد،

عَبْداً إِذا صَلَّيٰ

بنده‌اى را هنگامى كه نماز مى‌خواند؟

أَ رَأَيْتَ إِنْ كانَ عَلَي الْهُديٰ

مرا خبر ده اگر اين بنده نمازگزار بر راه راست باشد

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْويٰ

يا [ديگران را] به پرهيزكارى وادارد؟ [آيا آن بازدارنده سزاوار كيفر سخت نيست؟]

أَ رَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

مرا خبر ده اگر اين بازدارنده [دين را] تكذيب كند و [از فرمان حق‌] روى برگرداند [مستحق مجازات سخت نيست؟!]

أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَريٰ

مگر ندانسته كه قطعا خدا [همه كارهايش را] مى‌بيند؟

كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ

اين چنين نيست كه مى‌پندارد [كه ما كارهايش را زيرنظر نداريم،] اگر [از كارهايش‌] باز نايستد، به شدت موى جلوى سرش را مى‌گيريم [و به سوى دوزخ مى‌كشانيم.]

ناصِيَةٍ كاذِبَةٍ خاطِئَةٍ

[آرى‌] موى جلوى سر دروغگوى خطاپيشه را

فَلْيَدْعُ نادِيَهُ

پس [اگر بخواهد] اهل مجلس و انجمنش را [براى يارى دادنش‌] فرا خواند،

سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ

ما هم به زودى مأموران آتش دوزخ را فرا مى‌خوانيم.

كَلاَّ لا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ

اين چنين نيست [كه بتواند براى نجات خود كارى كند]، هرگز از او اطاعت مكن، و سجده كن و به خدا تقرب جوى.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ هنگامى كه يارى خدا و [آن‌] پيروزى فرا رسد،

وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْواجاً

و مردم را ببينى كه گروه گروه در دين خدا درآيند،

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كانَ تَوَّاباً

پس پروردگارت را همراه با سپاس و ستايش تسبيح گوى، و از او آمرزش بخواه، كه او همواره توبه‌پذير است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بگو: او خداى يكتاست؛

اللَّهُ الصَّمَدُ

خداى بى‌نياز [كه نيازمندان با اعتماد به حضرتش قصد او كنند.]

لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ

كسى را نزاده، و از كسى زاييده نشده است،

وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ

و هيچ كس [نه در ذات و نه در صفات‌] همانند و همتا و شبيه او نمى‌باشد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بگو: به پروردگار سپيده‌دم پناه مى‌برم،

مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ

از زيان آنچه آفريد،

وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ

و از زيان شب هنگامى كه با تاريكى‌اش درآيد [كه در آن تاريكى انواع حيوانات موذى و انسان‌هاى فاسق و فاجر براى ضربه زدن به انسان در كمين‌اند]

وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ

و از زيان زنان دمنده [كه افسون و جادو] در گره‌ها [مى‌دمند و با اين كار شيطانى در زندگى فرد، خانواده و جامعه خسارت به بار مى‌آورند]

وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ

و از زيان حسود، زمانى كه حسد مى‌ورزد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بگو: پناه مى‌برم به پروردگار مردم

مَلِكِ النَّاسِ

[به‌] پادشاه مردم

إِلهِ النَّاسِ

[به‌] معبود مردم

مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ

از زيان وسوسه‌گر كمين گرفته و پنهان،

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ

آنكه همواره در سينه‌هاى مردم وسوسه مى‌كند

مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ

از جنيان و آدميان.